Πέρα από τις όποιες πολιτικές και ιδεολογικές τοποθετήσεις του καθενός, η ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής από το νεοελληνικό κράτος και η αθρόα και ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, ως συνέπεια της πρώτης, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας. Ένα πρόβλημα του οποίου οι συνέπειες είναι πλέον ορατές και στον πιο δύσπιστο, με την γκετοποίηση μεγάλων περιοχών στα αστικά κέντρα και την σταδιακή αυτοοργανωμένη αντίδραση των Ελλήνων κατοίκων σε περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας Αθηνών, η Πάτρα και η Ηγουμενίτσα.
Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι η ανάλυση των συνεπειών της λαθρομετανάστευσης, όπως η εθνοφυλετική αλλοίωση του πληθυσμού της Ελλάδας, η τεράστια αύξηση της εγκληματικότητας και η άνοδος του ποσοστού των ανέργων. Οι αριθμοί και, κυρίως, η καθημερινότητα του Έλληνα, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες του προβλήματος, το οποίο έχουν αποτύχει να θέσουν στη σωστή βάση και να δώσουν μία λύση, ή έστω κάποια σοβαρή πρόταση, οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων, από την αριστερά μέχρι τη νεοφιλελεύθερη δεξιά. Κι αν στη δεξιά υπάρχει πολυγλωσσία για το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης, από νεοφιλελεύθερες απόψεις μέχρι πατριωτικές (εντός και εκτός εισαγωγικών) φωνές, η αριστερά έχει αποτύχει ακόμα και να εντοπίσει το πρόβλημα, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της παίζει έναν ύποπτο ρόλο έχοντας αναλάβει εργολαβικά την «υπεράσπιση» και την «ευημερία» των λαθρομεταναστών, πολλές φορές αυτόκλητα και αρκετές φορές παράτυπα, παράνομα και εις βάρος των Ελλήνων. Η πρόσφατη υπόθεση των «απεργών πείνας» του κτιρίου Υπατία αποτελεί το πιο τρανταχτό παράδειγμα πολιτικής ανευθυνότητας, αν όχι ανθελληνικής και αντικοινωνικής πρακτικής, από τη μεριά των υποκινητών «αλληλέγγυων».
Αφορμή για το παρών κείμενο έδωσε το Διεθνές Φεστιβάλ αφήγησης και τεχνών του λόγου, που λαμβάνει χώρα από τις 29 Απριλίου έως τις 8 Μαϊου στην πόλη της Κοζάνης. Ένα φεστιβάλ – υπερπαραγωγή για τα δεδομένα της πόλης, υπό την αιγίδα του τοπικού ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, με μια μεγάλη λίστα χορηγών και υποστηρικτών, από το Γαλλικό Ινστιτούτο και τη Διεθνή Αμνηστία, μέχρι την Ελευθεροτυπία και το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά... Η θεματολογία του φεστιβάλ περιλαμβάνει συζητήσεις και εκδηλώσεις αφήγησης λογοτεχνίας, ποίησης και κειμένων σχετικά με τη μετανάστευση και την προσφυγιά, σε μια προσπάθεια να ταυτιστεί η πλημμυρίδα της λαθρομετανάστευσης που έχει χτυπήσει την πατρίδα μας με την προσφυγιά, να εξωραϊστεί το φαινόμενο μέσω ενός «συναισθηματικού εκβιασμού» στους Έλληνες και μέσω της επίκλησης ενός δήθεν «ανθρωπισμού», ενώ εντύπωση προκαλεί και το θέμα για τους ικέτες στην Αρχαία Ελλάδα. Οι εμπνευστές του φεστιβάλ μάλλον δεν θα επιθυμούσαν να εφαρμοστεί η «μεταναστευτική πολιτική» που ίσχυε στις περισσότερες πόλεις-κράτη της Αρχαίας Ελλάδας, εάν γνώριζαν...
Στα πρόσωπα των καλεσμένων/συμμετεχόντων του φεστιβάλ, ανάμεσα σε διάφορους «καλλιτέχνες» και πολιτικά στρατευμένους «επιστήμονες», φιγουράρει ο γνωστός και μη εξαιρετέος, κρατικοδίαιτος επαγγελματίας μετανάστης, Γκαζμέντ Καπλάνι. Ένα πρόσωπο που φιλοξενείται από τις στήλες όλων των μεγάλων ΜΜΕ της Ελλάδας, για να προβάλλει ανθελληνικές και απαξιωτικές απόψεις για τη χώρα που τον φιλοξενεί και τους κατοίκους της. Εάν μάλιστα κρίνουμε και από το φιάσκο λογοκλοπής για το οποίο είχε απασχολήσει παλαιότερα, μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για το περιεχόμενο των εκδηλώσεων. Εντύπωση μάλιστα προκαλεί και η συμμετοχή της Ομοσπονδίας Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας και της Αρμένικης Εθνικής Επιτροπής Ελλάδας, ανάμεσα στους υποστηρικτές του φεστιβάλ, «νομιμοποιώντας» κατά μία έννοια το περιεχόμενό του. Λες και υπάρχει έστω και η παραμικρή σχέση του συνεχιζόμενου δράματος του Κυπριακού Ελληνισμού ή της γενοκτονίας των Αρμενίων με τα εκατομμύρια λαθρομεταναστών που έχουν μαζευτεί στις ελληνικές πόλεις από όλες τις γωνιές της γης. Το να τσουβαλιάζουμε και να χαρακτηρίζουμε όλους τους λαθρομετανάστες ως εγκληματίες είναι «ρατσιστικό». Το να τους χαρακτηρίζουμε όλους ως πρόσφυγες και χρίζοντες ανθρωπιστικής βοήθειας τί είναι;
Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Έλληνες βιώνουν τη λαθρομετανάστευση ως πρόβλημα και αυτό αποτυπώνεται στις αντιδράσεις τους, σε αποτελέσματα δημοσκοπήσεων, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, παντού! Λόγω της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας, της οικονομικής κατάστασης, των δεικτών γεννήσεων (αντιστρόφως ανάλογοι για Έλληνες και ξένους) και αρκετών άλλων παραμέτρων, η ένταση του φαινομένου στην πατρίδα μας είναι τεράστια και ιδιαιτέρως επικίνδυνη για την επιβίωσή μας ως Έθνος. Αυτό που γίνεται όμως, αντί να παρθούν δραστικά μέτρα αντιμετώπισης του φαινομένου λαθραίας εισόδου και άμεσης επαναπροώθησης, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, είναι η δημιουργία μίας ολόκληρης (επικερδούς) βιομηχανίας χειραγώγησης της κοινής γνώμης και προσπάθειας αλλαγής της συνείδησης, μέσω των ΜΜΕ, των ΜΚΟ και των διάφορων κουλτουριάρηδων με τα γνωστά επιχειρήματα. Μ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το άσπρο μαύρο, καθώς υπερπροβάλλονται οι απόψεις αυτής της συντεχνίας των εργολάβων της λαθρομετανάστευσης ως «ανθρωπιστικές» και πολιτικά ορθές, ενώ κάθε αντίθετη άποψη κατακρίνεται ως γραφική, περιθωριακή και ρατσιστική.
Εάν κάποιος βιώνει τον «ρατσισμό» σήμερα στην Ελλάδα, είναι οι ίδιοι οι Έλληνες! Οι Έλληνες που στην αρχή καλοδέχτηκαν τα πρώτα κύματα λαθρομεταναστών από την Αλβανία, βοηθώντας έναν λαό ισοπεδωμένο από το σκληρό κομμουνιστικό καθεστώς του Χότζα, για να φτάσουν μετά από χρόνια να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν στη γειτονιά τους από την εγκληματικότητα και να γίνουν οι ίδιοι θύματα του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Οι Έλληνες, που σε ορισμένες μεμονωμένες κατάπτυστες περιπτώσεις, όντως εκμεταλλεύτηκαν αλλοδαπούς εργαζόμενους σε χωράφια και οικιακές εργασίες και τώρα χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως «ξενοφοβικοί» από τη βιομηχανία της λαθρομετανάστευσης, η οποία φτάνει στο σημείο να συγκρίνει τους ΝΟΜΙΜΟΥΣ Έλληνες μετανάστες της δεκαετίας του ’50 και του ’60 με τα κύματα των λαθραίων που εισβάλλουν καθημερινά κατά δεκάδες, μέσω Τούρκων δουλεμπόρων. Αυτό που αποφεύγουν να αναφέρουν όμως οι υπερασπιστές της λαθρομετανάστευσης είναι πως τα Ολυμπιακά έργα και η γενικότερη κατασκευαστική «ανάπτυξη» της Ελλάδας την προηγούμενη δεκαετία, πραγματοποιήθηκαν από τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες (που ελέγχουν το σύνολο των ΜΜΕ) με την παράνομη, ανασφάλιστη εργασία των λαθρομεταναστών, εις βάρος των Ελλήνων εργαζομένων. Ως γνωστό, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, οι εργαζόμενοι όμως έχουν!
Το ζήτημα της βιομηχανίας της λαθρομετανάστευσης και της χειραγώγησης της κοινής γνώμης δεν εξαντλείται εδώ. Προσπαθήσαμε όμως σε γενικές γραμμές να παρουσιάσουμε τα κυριότερα χαρακτηριστικά του, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το συγκεκριμένο κύκλωμα και τους βασικότερους στόχους του. Το γιατί επιλέχθηκε η πόλη της Κοζάνης για την συγκεκριμένη εκδήλωση είναι κάτι που ίσως φανεί στο μέλλον. Δεν πάει πολύς καιρός άλλωστε από τις συζητήσεις για μαζική μεταφορά λαθρομεταναστών από την Πάτρα και τα γκέτο της Αθήνας στο στρατόπεδο Ρωμανέλη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Έλληνες αρχίζουν να αντιδρούν μαζικά, τοπικά, ανεξάρτητα και αυτοοργανωμένα ενάντια στις μεθοδεύσεις των κρατούντων και όπως αποδεικνύει η ιστορία, τα καταφέρνουν!
